با این حال، در سال 1974، یک کارگر تعمیر و نگهداری نقاشی دیواری را نقاشی کرد و بسیاری از نقاشان پاپونیا را ترک کردند. پاپونیا در کشور لوریتا و وارلپیری است، اما بسیاری از هنرمندان پینتوپی بودند و در اوایل دهه 1980 به سرزمین‌های سنتی خود در غرب، عمیق‌تر در صحرا بازگشتند. پاپونیا تولا مدتی با پاپونیا گره خورده بود، اما در نهایت آنها را به سمت غرب دنبال کرد.

سبک نقاشی نیز تغییر کرد. سوئینی در سال‌های اولیه گفت: «بسیاری از نقاشی‌ها واقعاً قابل دسترسی بودند و شما می‌توانستید شمایل‌نگاری را ببینید که مردم می‌توانستند با آن ارتباط برقرار کنند و داستان‌هایی را که می‌توانستند بفهمند، و این دری بود که مردم می‌توانستند با خوشحالی باز کنند. این سبک پاپونیا بود. در نقاشی‌ها ریتمی وجود داشت که مردم می‌توانستند آن را تنظیم کنند و درک کنند.» با این حال، مشکلاتی در ارتباط با سبک پاپونیا وجود داشت که شامل نمایش‌هایی از حیوانات و انسان‌هایی بود که به راحتی قابل شناسایی بودند که با دنیای ارواح در تعامل بودند. در این فرآیند، برخی از هنرمندان ناخواسته از طریق نقاشی های خود داستان هایی را که مخفی و مقدس تلقی می شدند، فاش کردند.

سایز پست اینستاگرام

تماس تصویری با واتساپ لپ تاپ

همانطور که پاپونیا تولا از غرب پینتوپی پیروی کرد، سبک متفاوتی پدیدار شد. سوینی گفت: «بعدها، با بسیاری از هنر پینتوپی، این جنبش انتزاعی‌تر، وحشی‌تر شد و ما اکنون در اینجا هستیم.

در حالی که آثار کمی از داستان اصلی پاپونیا تولا برای دیدن در پاپونیا باقی مانده بود، جاده را به سمت کینتور، 268 مایلی به سمت غرب، راندم. Kintore (یا Walungurru به زبان Pintupi) تحت نظارت دو تپه طولانی و صخره‌ای که مانند بناهای تاریخی از کف صحرا بالا می‌روند، تنها در سال 1981 تأسیس شد تا پینتوپی‌هایی را که پاپونیا را ترک می‌کردند، در خود جای دهد. کوه‌هایی که نشان‌دهنده مرد و زن در داستان‌های رویاپردازی یا خلقت پینتوپی هستند، شهر را تماشا می‌کنند که به‌طور تصادفی در میان شن‌ها پخش شده است.